Wie ben ik?

Mijn naam is Christian Festjens. Ik ben fysiotherapeut met een minor in psychosomatiek en opgeleid in zowel Pain Reprocessing Therapy (PRT) als ook Emotional Awareness and Expression Therapy (EAET). Ik heb mij gespecialiseerd in het behandelen van mensen met chronische pijn.

Deze keuze is niet toevallig. Ik heb zelf tien jaar lang met chronische pijn geworsteld. Ik weet hoe slopend het kan zijn, hoe het je leven steeds verder kan beperken en je toekomstplannen kan doorkruisen.

Tegenwoordig ben ik pijnvrij. Ondertussen weet ik dat chronische pijn, in de meeste gevallen, niet iets is waarmee je moet leren leven. Het is een aandoening die goed te behandelen is.

Graag vertel ik je mijn verhaal.

Mijn verhaal

Voor mijn carrière als fysiotherapeut was ik politieagent. Tien jaar lang werkte ik met veel plezier op straat, tot pijn in beide voeten mijn leven volledig op zijn kop zette.

Het begon onschuldig, na een nachtje stappen. Pijn aan de onderkant van mijn linker voet, die na een tijd weer verdween. Maar toen ik mijn voet weer meer ging belasten, keerde de pijn terug. Niet veel later begon ook mijn andere voet pijn te doen. De pijn werd zo erg dat ik nauwelijks nog kon staan. Ik kon mijn werk als politieagent niet meer uitoefenen en belande in de ziektewet.

Wat volgde was een slopende zoektocht van tien jaar naar de oorzaak. Steeds nieuwe hoop, steeds diepere teleurstellingen.
Ik bezocht talloze specialisten: fysiotherapeuten, manueeltherapeuten, podologen, orthopeden, neurologen, etc. Ik probeerde zooltjes, shockwave, ultrageluid, taping, aangepaste schoenen, nachtspalken, injecties…kortom, alles. Telkens weer hoopte ik op dé oplossing. Ondertussen kreeg ik allerlei diagnoses te horen: artrose, holvoeten, subluxatie van de tenen, hielspoor, fatpad-insufficiëntie en op het laatst tarsaal tunnel syndroom.

Tot die conclusie was de orthopedisch chirurg gekomen, nadat een MRI (mijn tweede ondertussen) toch een beknelling van de zenuw liet zien. Goed nieuws, omdat dit geopereerd kon worden. Eindelijk! Een diagnose mét een oplossing!

En mijn goede hoop bleek – in eerste instantie – niet onterecht. Mijn eerste operatie zorgde voor duidelijke verlichting. Daarna volgde een tweede operatie aan de andere voet, met een vergelijkbaar resultaat. Toch was het niet het volledige herstel waarop ik had gehoopt. Er waren nog regelmatig momenten waarop ik flinke pijnscheuten kreeg, vooral als ik lang moest staan.

Desondanks bleef ik hoopvol. De pijn was minder dan in het begin en ik voelde dat ik mijn leven weer stap voor stap kon oppakken. Na enkele jaren niet meer bij de politie te hebben gewerkt, was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Met vertrouwen dat ik, ondanks mijn beperkingen, toch in dit vak zou kunnen werken, besloot ik te starten met de opleiding fysiotherapie.

Gedurende mijn eerste stage werd al snel duidelijk dat mijn voeten nog niet zo belastbaar waren als ik had gehoopt. Het lange staan en vele lopen dat het werk vraagt, zorgde opnieuw voor een toename van de pijn. Tijdens een controle bij de orthopeed bespraken we mijn klachten. Hij dacht dat littekenweefsel de boosdoener kon zijn. In de hoop dat dit de laatste stap naar volledig herstel zou zijn, besloot ik opnieuw een operatie te ondergaan: eerst aan de ene voet, en een paar maanden later aan de andere.

Toen ik net herstellende was van de tweede operatie, begon ik vol goede moed aan mijn tweede stage. Ik ging ervan uit dat nu alles goed zou komen. Maar terwijl de maanden verstreken werd de pijn niet minder. Sterker nog: de pijn nam opnieuw toe, tot hetzelfde niveau als vóór de eerste operatie! Een paar minuten staan was alweer te veel en zorgde voor enorme pijn. Verwarring, verdriet en wanhoop volgden. Hoe kon dit nou?

Er werd gedacht aan ontstoken zenuwbanen. Op de pijnpoli kreeg ik injecties, maar die hielpen niet. Dit was het eindstation. Uiteindelijk luide het advies: “je moet leren leven met de pijn.”. Maar hoe kon ik als fysiotherapeut werken als ik niet eens een paar minuten kon staan?

In diezelfde periode kwam ik het boek The Way Out van Alan Gordon (Nederlandse versie: Pijn op z’n retour) tegen. Ik herkende mezelf in bijna elke bladzijde en begon met de oefeningen. Ik stond versteld van het effect. Na enkele weken begon de pijn af te nemen, simpelweg door het doen van de oefeningen uit het boek! Eindelijk kreeg ik grip op mijn pijn, omdat ik begreep wat er in mijn lichaam gebeurde en leerde hoe ik daar invloed op kon uitoefenen. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders viel. Na jaren van zoeken, operaties en teleurstellingen kon ik weer vooruit. De pijn was niet helemaal weg, maar ik kon weer langere tijd staan. Waar ik eerst na twee minuten staan verging van de pijn, kon ik nu weer een uur staan voordat de pijn toenam.

Dat verschil gaf me enorm veel hoop. Voor het eerst in jaren had ik het gevoel dat ik niet meer overgeleverd was aan mijn klachten.

Toen ik aan mijn derde stage begon, merkte ik tot mijn grote frustratie dat de pijn weer toenam. Na de eerste schok en teleurstelling besloot ik niet in paniek te raken, maar terug te grijpen op wat eerder had gewerkt. Ik las het boek opnieuw, deed de oefeningen consequent, en langzaam maar zeker begon de pijn weer af te nemen. Ik bleef oefenen en trouw het proces volgen en na ongeveer vier maanden was ik… volledig pijnvrij!

Het was een bevrijdend gevoel: eindelijk weer deelnemen aan het leven, zonder de angst dat de pijn in mijn voeten me zou beperken.

Het verhaal na de pijn

Verlost van de pijn ronde ik de opleiding fysiotherapie af, met als specialisatie een minor in psychosomatiek. Die keuze kwam niet uit de lucht vallen: ik wilde begrijpen hoe lichaam en geest elkaar beïnvloeden, en hoe emoties, stress en overtuigingen een rol kunnen spelen bij lichamelijke klachten.

Aansluitend volgde ik de opleiding Pain Reprocessing Therapy (PRT), zodat ik anderen kon helpen met het overwinnen van chronische pijn. En om het plaatje van chronische pijn nog beter te kunnen begrijpen heb ik later ook de opleiding Emotional Awareness Expression Therapy (EAET) gevolgd, die dieper ingaat op de rol van emoties bij chronische pijn.

Toen ik daarna met chronische pijnpatiënten ging werken bij een fysiotherapiepraktijk, merkte ik wat ik ook tijdens mijn eigen herstel had ervaren: chronische pijn is in veel gevallen omkeerbaar. Helaas merkte ik ook dat tijdsdruk, volle agenda’s en administratieve verplichtingen maakten dat het lastig was om voldoende ruimte te maken voor wat er echt toe doet: aandacht voor het hele verhaal achter de pijn en de tijd nemen om de kern van het probleem aan te pakken.

Met Visie Pijnvrij wil ik daar verandering in brengen. Hier krijgen mensen geen standaardprotocol, maar een persoonlijke, op maat gemaakte aanpak, waarin we samen de tijd nemen om de pijn te begrijpen, patronen te doorbreken en het zenuwstelsel tot rust te brengen. Zo creëren we de omstandigheden voor een optimale behandeling en de beste kans op een duurzaam herstel.

Spreekt deze aanpak je aan? Neem dan contact met mij op voor een vrijblijvende kennismaking.